Eliminacja koncepcji życia po śmierci fizycznej, jest według ateizmu słuszna, gdyż pozwala ludzkości skupić się na kształtowaniu lepszej rzeczywistości materialnej w której żyjemy, aby ostatecznie uczynić świat najlepszym możliwym rajem, dla istnienia ludzkiego, bez potrzeby Boga.
Koncepcja uczynienia spaczonego grzechem, zepsutego świata, który umiera, jest absurdalna i niemożliwa. Przekleństwo, istniejące nad tym światem z powodu grzechu, uniemożliwia już na zawsze, jego funkcjonowanie nawet na poziomie Edenu z księgi rodzaju, który ma być według ateizmu, stworzenia ziemi w przyszłości, poprzez technologiczne rozwiązania ludzkości.
Spaczenie grzechem świata niemożliwa stworzenie materialistycznego raju na ziemi. Aby otrzymać raj w tej rzeczywistości, ateizm zakłada że należy wyeliminować ból, cierpienie oraz śmierć, w celu otrzymania parodii życia wiecznego w tej rzeczywistości. Nie wierzący w życie po śmierci, ateiści szukają sposoby na żywot wieczny w tym świecie.
Cierpienie i ból są istotnymi i nierozerwalnymi aspektami tej rzeczywistości, skutkiem grzechu, lecz jego eliminacja w tej samej grzesznej rzeczywistości z życia ludzkiego, doprowadzi do naturalnej degeneracji i zwyrodnienia.
Ból, cierpienie, przez które człowiek przechodzi podczas życia, kształtuje go, wpływa na jego osobowość, pokorę, zwraca ku Bogu, sprawia że w ogóle o Bogu pamięta, opierając się na zasadzie "jak trwoga do to Boga", bez której wygodne społeczeństwa zachodu, przy wysokim stopniu zaawansowania medycznego, już dziś nie potrzebują Boga w swoim życiu, czego następstwem jako zwyrodnienie obyczajowe, odrzucenie moralności i hedonizm.
Obecny stan spaczenia i zwyrodnienia społeczeństwa zachodnich, jest przedsmakiem tego, co proponuje jako swój cel ateizm, eliminując cierpienie całkowicie z ludzkiego życia w ich przyszłej koncepcji "raju".
Dzieci które nie znają bólu i cierpienia, stają się rozpieszczone. Człowiek który nie zaznał cierpienia, nie jest w stanie cieszyć się z powodu przyjemności, nie mając pomiędzy nimi rozróżnienia. Dzięki istnieniu cierpienia w tej grzesznej rzeczywistości, jesteśmy w stanie docenić jego brak.
Następstwem wyeliminowania cierpienia i bólu z życia ludzkiego, jest absolutna degeneracja i zwyrodnienie rodzaju ludzkiego, tworząc z nich złych, zwyrodniałych ludzi.
Aspekt nieśmiertelności, najważniejszy obiekt pożądania ateizmu, jest niszczycielski w tej rzeczywistości. Ludzie niegodziwi, spaczeni, źli, gnębiciele, mordercy którzy wypełniają naszą rzeczywistość, naturalnie umierają, sprawiając że ich obecność na świecie nie musi być wiecznie tolerowana. Śmierć dziesiątkuje element marginesu społecznego pod względem moralnym, nie pozwalając mu żyć na ziemi wiecznie. Uczynienie ludzkości nieśmiertelną fizycznie, odbiera naturalny mechanizm pozbywania się owych spaczonych ludzi z naszej rzeczywistości.
Próba uczynienia człowieka w tym świecie nieśmiertelnym, przy poprzednim jego spaczeniu przez brak doświadczenia cierpienia w życiu, sprawia, iż powstaje cywilizacja wiecznie żyjących, nieśmiertelnych, złych ludzi, którzy sami, doprowadzą do samo zagłady, całej koncepcji raju, którego pragnie pozbawiony Boga ateizm.
W tej, umierającej grzesznej rzeczywistości, uczynienie raju na ziemi, jest niemożliwe.